In het ontwaken van wie wij zijn, wij die veelal afkomstig zijn uit christelijke kringen met al hun kleurige denominaties, kost het enkele ervaringen en tijd om te gaan beseffen dat we het gedrag moeten gaan krijgen van liefde kracht en bezonnenheid. Het is de tijd nog niet van wat wij op de berg van de eerste liefde in de verte zagen.

In de praktijk duurt het meestal een flinke tijd vóór wij van “gelovigen uit de heidenen” beseffen dat wij behoren tot die menigte van volkeren, waarvan de profeten spraken. Nee, waarvan de Vader sprak! De nazaten van Israel, die vermengd werd met de omliggende volkeren en op zekere tijd zouden terugkeren van Lo-Ammi naar Ammi (Juda heeft nimmer zijn naam en identiteit verloren).

Het is een feit dat wanneer wij ons nog “gelovigen uit de heidenen” voelen, wij dat specifieke zicht missen, wat verbonden is met het uitstappen in de roeping van Yosef/Efraïm. Het daarom vaak dat de ene “groep” de andere niet verstaat. maar als we weten dat aan elke staat op onze wandeling een toerustingspakket verbonden is, wordt het duidelijker te begrijpen waarom er regelmatig frictie is.

En wát dan, als men gaat uitstappen en handelen naar de roeping die men omhelst, wat komt er dán? Reiniging van overhaaste conclusies en emoties. Boven op de berg ten tijde van de eerste liefde leek de eindbestemming binnen handbereik, maar in het dal aangekomen, lijkt het zicht verloren. De Ammireiziger  gaat op pad met de belofte in het hart. De vreugde van de vondst blijft de wandelaar bij tijden opvrolijken, maar het meeste wat zich verdiept is het geloof en het ervaren van de Maker in tijden van diepe eenzaamheid.

Want er komen teleurstellingen en dan moet er bijgesteld worden. Dat klinkt logisch, maar diepe emoties zijn niet zo simpel weg te leggen. Wat doe je met het ervaren dat je Yosef bent en in de profetiën leest dat de Vader ons zal laten naderen tot Juda? En dat zij te samen zullen gaan wonen in het land van hun voorvaderen? Dat zagen we op de berg in de eerste liefde, maar is het nu al mógelijk?

Onlangs las ik een relaas van iemand die precies ervoer wat ik hier beschrijf, maar net als Yosef in vroeger tijd, wel de dromen/beloften had ervaren, maar pas door lijden tot op het bot, op een geheel andere wijze mocht gaan worden, waarvoor hij was bestemd.

De persoon, laat ik hem John noemen, besefte wie hij was en verhuisde met zijn gezin naar Israel in dienende houding, maar van het naderen zoals hij dat in de belofte zag, was in de werkelijkheid nauwelijks sprake. John herkende zijn broers wel, maar zijn broers hem niet. Vanuit de geschiedenis weten we dat Yosef niet herkend werd, terwijl hij hen wel kende  zie  Gen 42:8  “Yozef dan kende zijn broederen; maar zij kenden hem niet.” John heeft vele gesprekken gehad, maar nader kwam hij niet. Wel heeft hij ervaren dat hij in die tijd besefte dat hij, wilde hij tot hen behoren. Yeshua los moest gaan laten  en hij had júist door Yeshua zijn identiteit verkregen. John keerde terug met de ervaring dat het lijden van Yosef oa te maken heeft met  de scheiding. Die ervaring was erg pijnlijk omdat hij met alle nederigheid, vriendelijkheid en dienende houding niet bereikte wat hij oprecht voor ogen had. Zijn Redder werd een steeds groter struikelblok tussen hem en zijn broers en daarom keerde hij terug in ballingschap. Het Woord zegt dat veel wijsheid met veel verdriet gepaard gaat.

Prediker 1:18: ’Want in veel wijsheid ligt veel verdriet en als iemand kennis vermeerdert, vermeerdert hij smart.

John is terug in de natiën, maar zijn liefde tot Juda is niet gebroken, integendeel, het heeft zich verdiept. Ook heeft Yeshua de rechtmatige plaats in zijn leven behouden. John ziet als een van de weinigen uit eigen ervaring dat de Vader het naderen zal doen op Zijn tijd en wijze.Mogen wij hieruit lering trekken!

Onze opdracht bestaat hierin, dat wij eerstens als Yosef/Efraïm Zijn aangezicht zoeken en Hem vragen welk part wij mogen uitdragen en op welke wijze.

Zijn Woord zal niet ledig weerkeren Jesaja 55:11. Zie hoe Yeshua’s lijden omgezet werd in zulk een groot reddingsplan. Zo ook onze teleurstellingen, pijn en moeiten, wanneer wij het mogen zien als toelating in het grote heilsplan, waarvan de Vader de uitkomst weet.

Wij zijn nog geen natie, daarom herkennen onze broers ons nog niet,uitgezonderd een paar enkelingen. Wij kunnen het hen niet kwalijk nemen, eerder hen ervoor danken. Het is gewoon een teken dat de natie van Yosef nog geen fysiek feit is. Het waren houten( symbool voor levende bomen) wat Ezechiël naar elkaar moest brengen. Dus dat zijn geen losse individuën, maar twee stuks van het hele volk. Tot dan leert Hij ons in ons eigen kamp.

Laten wij daarom trachten onze liefde tot onze broers uit te dragen, die onze Vader welbehagelijk is. Dat vraagt met hulp van Hem bijzondere beheersing. Maar Hij zal het leiden, als wij erom vragen. En als wij dat specifieke verlangen,waarvoor wij zulk een diep gevoelen hebben, voor het herstel van Davids Sukka aan Hem kenbaar maken, zal Hij horen.

Is daar Yom Kippur, Yom Kippurim, niet een uitstekende dag voor?

Genesis 42-45; Ezechiel 36,37; Jeremia 31; Amos 9; Hosea; Ezra9:7; Rom 9-11; Efeze 2; Op 1:6

Baruch ata YHVH!