Gedurende het leven ontdekken we dat Abba Vader ons leren wil ons niet op zekerheden te focussen en dat doet Hij, zoals ik in mijn eigen leven ervaar, door niet altijd op dezelfde wijze iets aan mij duidelijk te maken, maar achteraf is altijd Zijn hart en hand erin geweest.

Mensen die op de een of andere manier liever geven willen dan ontvangen en zich niet bewust zijn van hun eigen echte behoeftes, laat Hij op bepaalde momenten zien dat de tijd van ontvangen is aangebroken.

Vaak laat Hij dan de leegte van het leeggeworden hart naar boven komen en dat voelt ongemakkelijk en vreemd. Het gaat met allerlei gedachten gepaard, want gevende mensen willen blijven geven en nu wordt het hen als het ware ontnomen.

Geven is in het leven van gevende mensen belangrijker dan ontvangen, maar we kunnen alleen geven wanneer we zelf gevuld zijn en dat weet onze Schepper in Wiens dienst gevende mensen willen zijn.

Men kan in geven doorgaan zonder stil te staan bij zichzelf. Misschien omdat men het niet geleerd heeft of omdat de opvoeding vrij calvinistisch was.

Vanmorgen las ik dat de redeneringen die in het hart opkomen uit het verstand komen en niet bruikbaar zijn om te vernemen wat het hart fluistert. Vaders Geest zetelt niet in ons verstand,maar in onze geest, ons hart.

De weg uit de confrontatie gaat mijns inziens alleen wanneer men zich tot Hem wendt Die alle leven geeft. Want Hij antwoordt eer wij roepen.

Dat ervaren we waarschijnlijk niet direct, omdat ons verstand met opgeslagen ervaringen en ons eigen daarop gebaseerde patroon vaak in de weg zit, maar wanneer we stil worden en alles even laten liggen komt daar die zachte stille Stem, Die gedachten geeft én Leven. Wanneer we daarnaar luisteren, ervaren wij dat het ongemakkelijke afbrekende gevoel wegtrekt. En dat blijkt een vredegevende ervarng. Onder Uw vleugels is het rust bij U.

Rust bij U… Die woorden gaven mij een lied in gedachten die hier specifiek op van toepassing is, waarvan ik sommige woorden even heb veranderd: