Een trektocht met alleen ons gezin deze zomer heeft mij opnieuw bepaald bij de bijzondere natuur van de schepping. Eén plaats in de Dolomieten trok wel heel direct mijn aandacht en ik besefte dat wij in ons lage land toch wel wat de instelling hebben, dat we iets vrij makkelijk naar de hand kunnen zetten…we polderen land in, maken dijken, pompen water weg enzo…Onwillekeurig nemen we aan dat het land toch vrij makkelijk naar onze hand gezet kan worden. Maar zoiets is in de Dolomieten niet zo eenvoudig. Daar besefte ik opnieuw onze afhankelijkheid, Maar ook de troost ten gevolge van overgave…
Ik mijmerde over de lagelandse instelling van onafhankelijkheid en de gemoedelijkheid van de bevolking die geen bergen opzij kunnen schuiven om hun plannen uit te voeren. Zou de aard van natuur onze instelling kunnen beïnvloeden?
Omstandigheden kunnen dat wél.
Voor mij was het loskomen van velerlei beslommeringen en na een inleiding dat ultieme moment op 1/3 hoogte van de berg te mogen beleven, dat natuur de hand van de Vader laat zien. Natuur die we niet kunnen omzetten of naar onze hand, is een middel tot bevrijding van onze lasten. Hij heeft het gemaakt en naar ons persoonlijk gaat Zijn aandacht uit.
In dat los mogen laten, is er ineens zachtjes naderbij komend het besef dat Hij er is, altijd is, ook nu!
Toen die realiteit me als het ware ging omringen, kwam bij mij die psalm omhoog, waar ik een paar jaar geleden zo’n bijzondere droom overkreeg en ik op zoek ging naar de melodie die bij de droom paste…. Psalm 121…
Ik had de melodie “bij” me en dáár…dáár liet ik de klanken komen en de woorden… Als het ware vasthouden wilde ik et, onthouden voor “later”…
Wanneer wij soms ongemerkt, zonder plan vooraf, naar stille plaatsen gaan en de zaken achterwege laten om beslist bereikbaar te zijn of steeds “online” , kan ons zo’n moment als deze overkomen en gesterkt kunnen we dan weer aan de slag wat op ons pad komt, het woestijnpad …om ons te vormen.
Dank aan Abba YHVH, Die ons gedenkt waar wij ons mogen bevinden,
Shalom, Hadassah